به نام رحمن رحیم
امشب شب لیله الرغائبه.شب آرزوها.وای که دیگه نمی دونم باید چه کار کنم.خیلی دلم میخواد بشینم پای سجاده و یکی دو کلام باهاش حرف بزنم ولی چه کار کنم،نمی تونم.دیگه کم کم دارم از خودم نا امید میشم اما یکی داره توی دلم میگه اگه از خودت نا امیدی،از خدا که نباید نا امید بشی.نمیدونم شاید به خودم باوروندم که روی دلم مهر خورده.آخه دیگه دنیا برام شده چیزی شبیه به لعب.نمی دونم... .با خودم میگم شاید چاره ی کار یه قطره اشک باشه ولی چه کار کنم که... .هر کاری می کنم نمی تونم... .تو رو خدا اگه توی ایت ایام و لیالی دعا کردین،اگه با خدا و مولا صحبت کردین بگین این گوشه از دنیا هم یه عبد ناخلف هست که حسابی تنبیه شده،یه نگاه... .
خدایا فقط یه چیزی بهت می گم:اگه از خودم و همه ی عالم و عالمیان ناامید و مایوش بشم،ولی باز از تو دل نمی برم... .
چه طوری باید داد بزنم...
شرمندم...
